23 - વાત્સલ્ય / દામોદર બોટાદકર
( લીલો લીમડિ રે લીલો નાગરવેલનો છોડ,
આજ મારે આંગણે પ્રબુજી દાતણ કરતા જાવ-એ ઢાળ.)
શરદ સુધાભરી રે શોભે રઢિયાળી શી રાત,
અાભ ઉજાળતો રે વરસે નેહ નિશાનો નાથ;
સહિયર સૌ મળી રે રમતી રંગભર્યો કૈં રાસ,
ઘેરા ગાનથી રે ગાજે અવની ને આકાશ.
રસને રેડતી રે ભૂલી ભામિનીઓ ઉરભાન,
પડઘા પાડતી રે ગાતી દશ દિશા સંગે ગાન;
રંગે રીઝતો રે ચૂક્યો ચાંદલિયો નભચાલ.
થંભ્યા તારલા રે થાંભ્યા ડેાલતા દિક્પાલ.
વનના વાયરા રે ય બન્યા નદીઓ કેરાં નીર,
કર સંકોરતાં રે થંભ્યાં તરુવર તેને નીર;
આ શું એકલી રે સહિયર છોડી સહુનો સંગ,
ચાલી ચોંપથી રે રૂડા રંગ તણો કરી ભંગ.
આવ્યો આકરો રે શું કૈં સાસુને સંદેશ ?
ગાણું ના ગમ્યું રે રમતાં રીસ ચડી ગઈ છેક ?
ફરતાં ફુદડી રે આવી અંતરમાંહિ ઉછાળ ?
કાયા કોમળી રે વેઠી ન શકે ઝાઝી વાર.
આવ્યો આકરો રે ના કૈં સાસુને સન્દેશ,
નહિ-નહિ રૂસણાં રે લાગ્યો થાક નહિ લવલેશ;
પોઢયા પારણે રે આવ્યા બાળકુંવર કૈં યાદ,
રસભર રાસની રે એથી તૂટી મન મરજાદ.
અંતર ઊછળ્યાં રે વધતાં પ્રેમ તણાં કૈં પૂર,
કંઠે કા૨મા રે અટકી રેાકયા સહેજે સૂર;
સરવરતીરને રે તોડી જળલહરી વહી જાય,
છોડી સંચરી રે એવો સહિયરને સમુદાય.
કાંટા કાંકરા રે એને એક અડકે નહિ, પગખાંય,
ચરણે ચાલતી રે જાણે પંખણી ઊડી જાય !
નિરખે નેણથી રે એને દુનિયા નહિ દેખાય,
વચ્છવિજોગણી રે જાણે ધેન ઉમળકે ધાય.
મનહર મોઢડાં રે જોતાં હૈયું ઉચરે 'હાશ';
અડતાં અંગને રે ઉપજે અણમૂલો ઉલ્લાસ;
ઉર આલિંગને રે લેતી દેહભવની લહાણ,
ચારુ ચુંબને રે મળતી મોક્ષ તણી કૈં માણ્ય.
એ છબી આગળે રે ઝાંખા કોટિક શશિયર સૂર,
એ સુરભિ કને રે ફીકી ફુલડાંની કૈં કે ફોર;
એ રસ આગળે રે ઓછો રાસતણો રસરંગ,
એ પળ આગળે રે સૂકા ભવના ભવ્ય પ્રસંગ.
આજ મારે આંગણે પ્રબુજી દાતણ કરતા જાવ-એ ઢાળ.)
શરદ સુધાભરી રે શોભે રઢિયાળી શી રાત,
અાભ ઉજાળતો રે વરસે નેહ નિશાનો નાથ;
સહિયર સૌ મળી રે રમતી રંગભર્યો કૈં રાસ,
ઘેરા ગાનથી રે ગાજે અવની ને આકાશ.
રસને રેડતી રે ભૂલી ભામિનીઓ ઉરભાન,
પડઘા પાડતી રે ગાતી દશ દિશા સંગે ગાન;
રંગે રીઝતો રે ચૂક્યો ચાંદલિયો નભચાલ.
થંભ્યા તારલા રે થાંભ્યા ડેાલતા દિક્પાલ.
વનના વાયરા રે ય બન્યા નદીઓ કેરાં નીર,
કર સંકોરતાં રે થંભ્યાં તરુવર તેને નીર;
આ શું એકલી રે સહિયર છોડી સહુનો સંગ,
ચાલી ચોંપથી રે રૂડા રંગ તણો કરી ભંગ.
આવ્યો આકરો રે શું કૈં સાસુને સંદેશ ?
ગાણું ના ગમ્યું રે રમતાં રીસ ચડી ગઈ છેક ?
ફરતાં ફુદડી રે આવી અંતરમાંહિ ઉછાળ ?
કાયા કોમળી રે વેઠી ન શકે ઝાઝી વાર.
આવ્યો આકરો રે ના કૈં સાસુને સન્દેશ,
નહિ-નહિ રૂસણાં રે લાગ્યો થાક નહિ લવલેશ;
પોઢયા પારણે રે આવ્યા બાળકુંવર કૈં યાદ,
રસભર રાસની રે એથી તૂટી મન મરજાદ.
અંતર ઊછળ્યાં રે વધતાં પ્રેમ તણાં કૈં પૂર,
કંઠે કા૨મા રે અટકી રેાકયા સહેજે સૂર;
સરવરતીરને રે તોડી જળલહરી વહી જાય,
છોડી સંચરી રે એવો સહિયરને સમુદાય.
કાંટા કાંકરા રે એને એક અડકે નહિ, પગખાંય,
ચરણે ચાલતી રે જાણે પંખણી ઊડી જાય !
નિરખે નેણથી રે એને દુનિયા નહિ દેખાય,
વચ્છવિજોગણી રે જાણે ધેન ઉમળકે ધાય.
મનહર મોઢડાં રે જોતાં હૈયું ઉચરે 'હાશ';
અડતાં અંગને રે ઉપજે અણમૂલો ઉલ્લાસ;
ઉર આલિંગને રે લેતી દેહભવની લહાણ,
ચારુ ચુંબને રે મળતી મોક્ષ તણી કૈં માણ્ય.
એ છબી આગળે રે ઝાંખા કોટિક શશિયર સૂર,
એ સુરભિ કને રે ફીકી ફુલડાંની કૈં કે ફોર;
એ રસ આગળે રે ઓછો રાસતણો રસરંગ,
એ પળ આગળે રે સૂકા ભવના ભવ્ય પ્રસંગ.
0 comments
Leave comment