40 - મહાલેખકને / ગની દહીંવાલા
અતિશય આ કથાપટને ન ગ્લાનિમય બનાવી દે,
નીરસ વાતાવરણ વિકસાવતાં પહેલાં શમાવી દે,
જગતના મંચ પર પડદો જ તું પડતો બતાવી દે,
ખતમ કર આ તમાશો, મંત્ર ‘અચ્યુતમ્’ સુણાવી દે;
મહાલેખક ! હવે આ વારતાનો અંત લાવી દે!
હતા સદ્ભાગી જે વાંચી ગયા પ્રારંભના પ્રકરણ,
યુવાવસ્થા હતી શું એ સમે તારી કલમની પણ!
કદી પાછળ ફરીને જોઉં છું ભૂતકાળનું દર્પણ,
હૃદયથી સાદ એ આવે છે : કર્તાને સુણાવી દે;
મહાલેખક ! હવે આ વારતાનો અંત લાવી દે!
કથામાં કોઇ દૈવી પાત્ર તું આલેખતો જ્યારે,
સકળ વાતાવરણમાં સ્વર્ગ પથરાઇ જતું ત્યારે,
ન અથડાતો કોઈ વાચક-વિચારક ઘોર અંધારે,
હવે ધીમી થતી એ જ્યોતને સત્વર બુઝાવી દે;
મહાલેખક ! હવે આ વારતાનો અંત લાવી દે!
હવે ખલનાયકોને ખૂબ ઝળકાવી રહ્યો છે તું,
અસંગત વારતાને, પાત્ર સર્જાવી રહ્યો છે તું,
પ્રતિ પૃષ્ઠે નરી ધૃણા જ જન્માવી રહ્યો છે તું,
પ્રતિ દૃશ્યે જે વાચકના હૃદયને ધમકાવી દે;
મહાલેખક ! હવે આ વારતાનો અંત લાવી દે!
બઘું જોયું તો એવો પણ સમય જોવા ચહું છું હું,
પિશાચી-પાશવી લીલાનો લય જોવા ચહું છું હું,
કહી દઉં સાફ શબ્દોમાં ? પ્રલય જોવા ચહું છું હું!
કુશળ કર્તા ! કલમનું આખરી પાણી બતાવી દે;
મહાલેખક ! હવે આ વારતાનો અંત લાવી દે!
0 comments
Leave comment