45 - ભોમને પાલવ / ગની દહીંવાલા
ખૂબ દીપાવી જાણે છે ભવ,
ધન્ય તને કહેવાતા માનવ !
જ્યાં જ્યાં પહોંચ્યો ત્યાં દીઠો દવ
વાહ રે મારા મૂર્ત અનુભવ !
કાળ, વધુ ફેલાવ ન પાલવ !
પાખંડી, મર્યાદા સાચવ !
મારી તમન્ના, મારૂં જીવન,
ભીતર પંકજ, ઉપર કાદવ,
ઝાકળ-બિન્દુ હરિયાળી પર,
વ્યોમનાં આાંસુ, ભોમનો પાલવ,
સ્મિત અકારૂં, દર્દ વહાલું;
હર્ષનું માતમ, શોકને ઉત્સવ,
જગ-રત્નાકરના મરજીવા !
શ્વાસ હવે છે છેક અસંભવ.
કયાંક ‘ગની’ સર્જાઈ કયામત !
શોર ઊઠયો છે : માનવ ! માનવ !
0 comments
Leave comment